ΕΠΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ.
Αντάξια ενός βασιλιά.
Ο Άρλονγκ μίλησε για φιλοδοξία , αλλά φαίνεται δεν είχε το πάθος να παλέψει για αυτή. Είχε βολευτεί και νόμιζε πως θα κατάφερνε να κυριαρχήσει με την ίδια ευκολία που επιβλήθηκε σε εκείνα τα χωριά στο East Blue.
O Luffy εξέφρασε ιδέες , ο Luffy απέδειξε στην πράξη τη δική του φιλοσοφία. Η "σύντροφός" του / nakama του (no real translation) είναι άνθρωπος , είναι ζωντανό πλάσμα και όχι ένα "εργαλείο".
Παρ'ότι ιδιαίτερα στις μάχες Σάντζι/Ζόρο αλλά και στου Ουζόππ φάνηκε να γίνεται κλασική shonen ανατροπή και power up , τουλάχιστον σε σχέση με άλλα shonen άνιμε/μάνγκα (γκουχ γκουχ βλ. Φάιρυ Τέηρου) δεν είχαμε NAKAMA PUNCH ούτε "ω κινδυνεύουν οι φίλοι μου μπου χου , ΦΑΠ ΣΕ ΒΙΑΣΑ ΚΑΚΕ!!!1" .
Ο Καθένας (και στο τέλος ο Λούφφυ , με τον τέρμα πιο πειστικό τρόπο) , ξεπέρασε τον εαυτό του. Τα όνειρα και οι ΙΔΕΕΣ κυριάρχησαν σε αυτό το παιχνίδι.
Σαφώς ένιωσα συμπάθια για τον Άρλονγκ όταν άρχισαν να καταρρέουν όλα γύρω του , οι χάρτες του , εκεί είχε εναποθέσει (αν και μπούρδες , έτσι όπως την είχαν αράξει και με τέτοιο στόλο όχι να κατακτήσεις τον κόσμο και τον κώλο σου να χτυπάς στην πισίνα μέσα , μέχρι τη Λογκ Τάουν , τη βγάζεις - δεν τη βγάζεις) τις ελπίδες του...
Αλλά μετά έδειξε τη σκηνή που σκίζει το σκίτσο της Νάμι , σιτ μαν , heartless bastard , καπιτάλας! :haha: