Όταν η Marvel ανακοίνωσε την επιστροφή του Daredevil στις οθόνες μας, δίνοντας στον ήρωα μια δεύτερη ευκαιρία μετά την ομώνυμη ταινία του 2003 με πρωταγωνιστή τον Ben Affleck, δεν ήταν παράλογο που τρελάθηκε ο κόσμος. Ειδικά όταν μάθαμε ότι τη σειρά θα την αναλάβει το Netflix - ένα κανάλι που φημίζεται για την ποιότητα και τα χρήματα που ρίχνει στις σειρές του - μόνο τα καλύτερα περιμέναμε. Και αυτό πήραμε κιόλας. Μια σειρά πιο σκοτεινή απ΄ ό,τι μας έχει συνηθίσει η Marvel, με ως επί το πλείστον δυνατές ερμηνείες, καλογραμμένο σενάριο και τη βία που του ταίριαζε.
Οι showrunners Drew Goddard και Steven S. DeKnight, επιτυγχάνουν αυτό που απουσιάζει από αρκετές σειρές τώρα τελευταία: δεν βιάζονται. Δίνεται αρκετός χρόνος σε όλους του χαρακτήρες να παρουσιαστούν και να εξελιχθούν. Μάλιστα, το Daredevil δεν θέλει να σε βάλει κατευθείαν στην κεντρική ιστορία, με τα πρώτα επεισόδια να ξοδεύουν περισσότερο χρόνο στη γνωριμία των ηρώων, σε αντίθεση με άλλες σειρές που αρκούνται στην απλή σκιαγράφησή τους. Οι χαρακτήρες είναι η ψυχή του Daredevil.
Αξίζει να σημειωθεί βέβαια ότι αν και θετική αυτή η γνωριμία θεατών-χαρακτήρων, έγινε κατά διαστήματα ελαφρώς κουραστική. Από τα 13 επεισόδια της σειράς, μετά το 7ο-8ο ξεκινάει πρακτικά να "τρέχει" και να αφήνει πίσω αυτήν την εισαγωγή. Σίγουρα θέλει λίγη υπομονή για να μπεις στο κλίμα, αλλά στο τέλος θα δικαιωθείς και θα μπορείς όντως να κατανοήσεις τις κινήσεις των περισσότερων χαρακτήρων σε ένα επίπεδο πιο βαθύ από το απλό "παρακολουθώ".
Ένα ακόμα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του Daredevil ήταν ότι ο αντίπαλος της σειράς, ήταν εξίσου σημαντικός όπως και ο ήρωας. Δεν ήταν μισό-μισό αλλά βλέπαμε συγχρόνως αρκετά αναλυτικά και την προέλευση του Wilson Fisk, aka Kingpin. Από μόνο του αυτό, έδινε μια άλλη αίσθηση στο show, κάνοντάς το να ξεχωρίζει από τις ανάλογες σειρές που παίζουν αυτήν τη στιγμή. Το παρασκήνιο των κακών είναι πάντα εξίσου ελκυστικό με το ξεκίνημα του ήρωα.
O Charlie Cox ως Matt Murdock ήταν για μένα μια αρκετά επιτυχημένη επιλογή, καθώς είναι ένα εξαιρετικός ηθοποιός, αλλά δυστυχώς το ταλέντο του πήγε σχεδόν χαμένο. Για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, ο Matt φαίνεται να μειονεκτεί έναντι του Daredevil. Οι διάλογοι είναι μικροί, οι σκηνές κομμένες και ο Matt μερικές φορές περιφέρεται σαν φάντασμα στο δωμάτιο. Είναι σαν να βλέπεις μόνο τον Daredevil και το καθημερινό του πρόσωπο να χρησιμοποιείται ως μέσο απλής απόκτησης πληροφοριών και τίποτα παραπάνω. Παρ΄ όλα αυτά, κατάφερε να καλύψει το κενό που ένιωθα στις αρχές, με τα τελευταία επεισόδια να μας δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο· φοβίες, έννοιες και επιθυμίες. Ο ελαφρά μονοδιάστατος ήρωας άρχισε να παίρνει μορφή, πέρα από τον μασκαρεμένο τύπο που κυνηγάει εγκληματίες.
Ο D'Onofrio ως Fisk ήταν από τα καλύτερα κομμάτια της σειράς, αν και περίεργα στημένος. Θα παραδεχτώ ότι στην αρχή είχα πρόβλημα να τον συνηθίσω. Η σχετική αφέλειά του σε συνδυασμό με τη θέση την οποία κατείχε, ήταν αντικρουόμενα στο μυαλό μου και ακόμα και τώρα μερικές φορές κολλάω. Θα περίμενε κανείς, πως ένας τόσο δυνατός "μαφιόζος", θα είχε την εμπειρία του και από γυναίκες και από το πώς να χειρίζεται τους ανθρώπους για να φτάσει εκεί που είναι. Νομίζω ότι τον πραγματικό Fisk τον είδαμε περισσότερο αφού άρχισε να είναι με την Vanessa. Από εκεί και πέρα, άρχισε να φαίνεται η δύναμή του. Πιο πριν, φαινόταν σαν τον μεγαλύτερο έλεγχο να τον κατείχε ο Wesley του Toby Leonard Moore (ο οποίος ήταν φανταστικός και εύκολα από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες).
Ο Foggy Nelson, κολλητός και συνέταιρος του Matt, μπορεί στην αρχή να ανέλαβε το κωμικό στοιχείο της σειράς, αλλά στην πορεία φάνηκε ότι και αυτός είναι εξίσου σημαντικός και πολύπλοκος. Ιδιαίτερα με ευχαρίστησε το γεγονός πως δεν δέχτηκε την "προδοσία" του φίλου του έτσι απλά. Από την άλλη, η Karen (Deborah Ann Woll του True Blood) είναι εμφανέστατα ένας άνθρωπος που δεν τα παρατάει εύκολα, αλλά δεν θα έλεγα ότι μου άφησε την καλύτερη εντύπωση με το διαρκή κλάψιμό της και την έλλειψη κριτικής σκέψης.
Όσο για τον Ben Urich (Vondie Curtis-Hall) και την Claire Temple (Rosario Dawson), ήταν οι απαραίτητοι βοηθητικοί χαρακτήρες, που βέβαια κατά διαστήματα τους ξεχνούσε και η σειρά και η εσύ (ειδικά η Claire που για κάποιον λόγο είχε διαφημιστεί με δικές τις αφίσες κιόλας).
Προφανώς, δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθούμε στις εξαιρετικές χορογραφίες μάχης, που δεν βλέπουμε σε καμία live-action σειρά αυτήν τη στιγμή. Ήταν μεγάλες, σε γέμιζαν και έμοιαζαν αρκετά αληθινές (όσο γίνεται με τέτοια θεματολογία) ώστε να πονέσεις και εσύ μαζί μ' αυτούς που πολεμούσαν.
Το Daredevil έφερε τη σοβαρότητα που έλειπε από την Marvel. Η σκοτεινή της ατμόσφαιρα και η προσοχή που δόθηκε σε όλες τις πτυχές της σειράς, παρά τα μικρά θεματάκια, έφεραν έναν νέο και πολλά υποσχόμενο αέρα στον κινηματογραφικό και τηλεοπτικό κόσμο της Marvel. Πήραμε μια σειρά με έναν σούπερ ήρωα αρκετά ανθρώπινο και αρκετές φορές πιο πιστευτό. Το Daredevil κατάφερε να πλησιάσει το πιο σκοτεινό στυλ των Gotham και Arrow, γνωρίζοντας όμως ακριβώς πού βαδίζει και τι προσπαθεί να παραδώσει. Ακριβώς ό,τι έλειπε από τις τηλεοπτικές σειρές με σούπερ ήρωες αυτήν τη στιγμή.
Πηγή: Δε θυμάμαι
